Vorig jaar gebeurde het me dat ik met mijn gloedje nieuwe autootje in de met sneeuw bedekte berm belandde nadat ik angstig voor een tegenligger op een zanderig weggetje uitgeweken was. Bij thuiskomst werd ik door de buurtjes met champagne en een klinkende high five ontvangen want jawel, nou was ik een echte Zweed! Ik lachte er om want tja, ik lag inderdaad in de besneeuwde berm maar wel op een weggetje waar één van de drie auto’s die voorbij komen een tractor is. Dus mijn vurige volbloed lag er niet langer dan 10 min. Afgelopen zaterdag was het andere koek. Ik had boodschappen gedaan en mijn ‘leerlingen’ voor de hondenkursus beloofd dat we zondag een leuke wandeling met training zouden maken met onze blaffende vrienden. Maar het weer was slecht en glad met een hoop sneeuw-dooi-vriezen en ik dacht ik dat het misschien verstandig was even te gaan kijken bij de door mij bepaalde wandelroute. Je weet wel, zo’n wandelroute in de middel of nowhere. Want de blaffers moeten natuurlijk ook even los kunnen tijdens de training. Nou. Om een lang verhaal kort te maken: het was géén goeie plek om met de auto naar toe te rijden. Ik kwam weliswaar een heel eind de berg op maar op het laatste stukje begon ik te glijden en te slippen en belandde deze keer met de achterkant van het vurige volbloed in.. jawel een berm. Een hele diepe deze keer. Ik gaf natuurlijk niet op want op deze route zouden geen tractors rijden. Er zou zelfs geen ziel voorbij komen. Ik manouvreerde en het lukte me om met één voorwiel uit het gat te komen. Vind ik och wel enigszins cool van mezelf. Ik ben best een hele goeie chauffeur als ik het zelf even mag zeggen. Omdat er een boom aan mijn linkerachterkant stond en een paal met een parkeerbord aan de rechterachterkant van mijn totootje dacht ik dat het waarschijnlijk het snuggerste was om de auto in de achteruit te zetten en tussen die twee hindernissen door te racen. Het zou millimeter werk worden maar a là het leven is geen drol waard zonder een beetje uitdaging. En weet je? Ik kwam een heel eind. Ware het niet dat een enorme rotsblok diep onder de sneeuw begraven, roet in het eten gooide. De achterkant slipte door die steen natuurlijk precies de verkeerde kant op. En stond ik stil, letterlijk een haarbreedte van die pokkepaal met dat pokkeparkeerbord erop. En de auto was ook wel weer zover gekanteld dat ik liggend op mijn zitting, met mijn benen in de lucht het portier moest openhouden om er uit te komen. Enig idee hoe onmogelijk dat lijkt als je in zo’n positie ligt? Maar ik kwam eruit al was het maar om meteen in een diep gat te vallen dat door de sneeuw bedekt was. Één ding kan ik je vertellen: Het lucht wel op om je longen uit je lijf te vloeken op zo’n verlaten plek.
Mijn exbuurtjes waren er 15 minuten nadat ik gebeld had. ‘Zit er geen vierwielaandrijving op die bak van je?’ Vroeg de buurman. Ik keek naar het autootje, keek naar hem en zei: ‘Nou, zo te zien niet.’ Met alle goede bedoelingen kreeg ook de buurman hem er niet uit. Dus bergingsdienst gebeld. De bergingsman, een echte Zweed, zei niks maar zijn gezicht sprak boekdelen. Ik hóórde hem denken: Hoe de duck heeft die muts dit voor elkaar gekregen? Het duurde effe, maar deze held kreeg het voor elkaar. Kosten: 150 euro. Damn. Daar had ik een lokaal voor kunnen huren om de honden en baasjes te trainen..
Filosofietje 