Filo & dating sites

Tadaa! Ik heb het gedaan. Ik heb me ingeschreven op een dating site.
Ik zat me gisteravond namelijk te vervelen en op FB gebeurde ook al geen drol. Totdat daar ineens een wel heel mooi mannenhoofd in mijn rechterkolom verscheen met daaronder de titel: ‘Begin het nieuwe jaar met een date.’ Nou nou, dacht ik, daar zou ik best een partijtje mee willen worstelen. Dus sloeg ik eerst twee glazen wijn achterover om wat moed te verzamelen en holé daar ging ik. Ik klikte op de registratie site en vulde de boel in. Koos mijn nickname maar een foto van mezelf.. nou, die liet ik nog even zitten. Laat de heren van het digitale daten eerst maar eens geïnteresseerd raken in Filo’s tere zieltje. Toen de registratie was gelukt sloeg de verveling weer toe. Ik heb daar nogal last van sinds ik hier woon en ik mijn kont niet kan keren vanwege alle prullaria die de eigenaresse van dit van god en iedereen verlaten hutje  in de loop van 150 jaar heeft verzameld. Dat er zoveel troep in zo’n klein oppervlak past!
Maar ik dwaal weer af. Sorry.
Ik dook mijn bed in en was het grootste gedeelte van vandaag druk met het inpakken van mijn deel van de boedel van Viking en mij. Dat ging makkelijk en in harmonie maar fuck, we zijn nog lang niet klaar. Ik zou niet moeten klagen over alle spullen die in dit hutje staan, want ons hutje was twee keer zo groot met twee keer zoveel meer inhoud. Bleh.
En nu, ben ik weer in mijn tijdelijke verblijf en bedacht me dat ik toch maar even moest controleren wat ik nou precies geschreven had op de dating site. Dus logde ik in en zag tot mijn grote schrik een enorme lijst met geïnteresseerden. Er was ook een hele lading die me een ‘flirt’ hadden gestuurd. Damn! Dat had ik toch niet verwacht. En nu ik er zo over na denk wil ik helemaal geen kerel. Ook geen vrouw trouwens. Even voor de verduidelijking.
Maar ja.. ik ga er niet om liegen. Ik wilde natuurlijk wel even zien wie er allemaal digitaal voorbij waren gehuppeld dus klikte ik op de eerste mail om te kijken. En ja, natuurlijk, moest ik daarvoor betalen. Ik had het kunnen weten. Het was helemaal gratis, gilden de hoofdletters bij de registratie en die twee glazen wijn hadden ervoor gezorgd dat ik geen argwaan kreeg. (Niets is gratis Filo! Leer dat nou eens!)
Fuck them! was mijn eerste gedachte, totdat ik wel een heel mooi manspersoon ontdekte. Hij klinkt te mooi om waar te zijn maar wat dan nog? En hij houdt ook nog eens van alles waar ik van hou. En het allermooiste:  hij woont helemaal daar beneden in Malmö. Da’s drie uur rijden en dat zou natuurlijk DE oplossing zijn. Geen kerel die me op de lip zit en waar ik teveel rekening mee moet houden. Een kerel waar ik zo af en toe leuke dingen mee kan doen en een robbertje mee kan vechten voordat ik weer naar huis ga, míjn huis waar ík de scepter zwaai.

De grote vraag is nu dus.. Ga ik deze site betalen om mannen als deze adonis te ontmoeten of niet. Ik wil tenslotte geen man. En ook geen vrouw. Maar een ‘long distance relationship’ zie ik wel weer zitten.
Pff. Wat een dilemma.

Geplet

Met het oog op mijn aanstaande verhuizing en vooral na het telefoontje van Mirjam Leenes met de vraag hoe ver ik was met pakken (pakken? wat bedoel je? Oh… mijn verhuizing volgende week vrijdag. Shit.. nog niet over na gedacht…. oooh shit ik moet gaan pakken!’) leek het me verstandig om alvast vanavond te beginnen met het schoonmaken van mijn tijdelijke verblijf. Ik heb zo nu en dan natuurlijk best de stofzuiger gepakt en het aanrecht afgesopt maar dat ging allemaal met de franse slag. Maar vanavond dacht ik, holé! ik ga ervoor, ik begin met de keuken. Dus haalde ik de kerstgordijnen er af en verving ze voor de gewone. Onder de eettafel ligt zo’n foeilelijk koeienvel dat me vanaf de eerste dag een doorn in het oog is geweest. Het is onmogelijk  om het ding te stofzuigen, ook niet op de laagste zuigstand en dus besloot ik het hele geval onder de tafel weg te trekken en buiten uit te kloppen. Jawel, in het donker. Maar toen ik het ding stukje bij beetje onder de tafel vandaan trok, toen vond ik Mickey. In dodelijk geplette toestand. En uitgedroogd! Hij lijkt wel gemummificeerd.

Mickey

Mickey heeft hier duidelijk langer onder de mat gelegen dan ik hier gewoond heb. Ik heb wel zo’n donkerbruin vermoeden wat er met hem gebeurd is. Elvis, die rooie tientonner heeft hem ongetwijfeld mee naar binnen gesmokkeld op een onbewaakt moment. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk aangezien niemand hier woonde. Mickey kon ontsnappen en heeft zich onder de mat verstopt. Muizen zijn net struisvogels, zie ik jou niet dan zie jij mij ook niet.. Maar helaas voor Mickey is Elvis wel dik als een walrus maar niet achterlijk. Ik zie voor mijn geestesoog hoe die freaking kutkat een hoopje onder de mat ziet bewegen en daar vervolgens zijn enorme achterste op zet. Resultaat: Zie hierboven. Ik hoop dat Mickey een snelle dood is gestorven.

Ondertussen vraag ik me af of ik hier een slaatje uit kan slaan. Gekken genoeg op de wereld. Als ik nou een advertentie op de Zweedse Marktplaats zet, wat zou ik hier dan voor kunnen vragen?
Zou inlijsten de prijs opschroeven?

En terwijl ik hier op mijn krukje voor de computer zit te dromen over grote geldbedragen springt Elvis op mijn rug en klauwt zich met 20 nagels naar boven, naar mijn schouders waar hij zich als een boa omheen wikkelt. Gelukkig heb ik een dikke jas aan omdat het hier zo ongelofelijk koud is dus voel ik die nagels alleen schrapen. Ik vraag me af.. Als ik nou op Elvis ga zitten, zou hij dan net zo plat worden als Mickey?

TjingTjing?

 

 

 

 

 

De binnenkant is het belangrijkste, toch?

Vandaag moest ik naar een KNO arts in Mölndal voor een onderzoekje in mijn keel. Mijn huisarts had me doorverwezen ‘omdat zij zelf niet zo diep kon kijken’ en met die wetenschap meldde ik me vandaag dus bij de KNO arts. Ik had geen idee wat er zou gebeuren.
Nou heb ik al heel wat artsen gezien en normaal gesproken moet je eerst in de stoel tegenover het bureau gaan zitten en je verhaal doen. En daarna verteld de arts wat hij gaat doen. Klaar als een klontje toch? Ik liep dus recht naar die stoel maar werd meteen naar de andere hoek van de kamer gedirigeerd waar een stoel stond die me deed denken aan een elektrische stoel. Hij was nog net niet van hout.
Er werd eng gereedschap gepakt door een chagrijnige verpleegster en de arts vroeg me of ik oorspronkelijk uit NL kwam. Zo hé, in één keer goed. Of ik de liefde van mijn leven had gevonden en daarom hier woonde wilde hij ook weten. Dat is een vrij standaard vraag hier in Zweden, heb ik gemerkt. En aangezien Doc er best wel appetijtelijk uitzag en geen ring droeg dacht ik, what the heck, en antwoordde: ‘Tja, dat dacht ik maar ik was de enige die dat dacht. Ik ben net gescheiden’. Hij staarde naar mijn neusgat en duwde er een metalen bol ding in. Ik greep zijn pols, trok mijn hoofd terug en zei: ‘Yo, ik kom hier voor mijn keel!’
Ja dat wist hij (thank God) en hij wilde eerst in mijn neus kijken. Uitleggen wat ie ging doen hoorde schijnbaar niet bij deze peer. De metalen bol ging er weer in en werd driftig rondgedraaid. Net toen ik weer zijn pols wilde pakken omdat ik bang was de rest van mijn leven met een uitgerekt neusgat rond te moeten lopen haalde hij het ding weg. Om het in mijn andere neusgat te douwen. Ondertussen begon hij te wauwelen over Johan Kruyff (spel ik dat goed?) en ik kreeg er echt verschrikkelijk de P in. Hij greep één of ander plastic ding waarmee hij in mijn uitgerekte neusgat begon te sprayen. Dat bleek een verdoving te zijn. Niet omdat die lummel dat vertelde maar des te meer omdat ik dat voelde. Het liep mijn keel in en verdoofde het daar ook. Toen kwam er een enorme lange slang met een doorsnede van wel zo’n 2,5 mm. Aan het begin zat een even groot lampje. En die werd in mijn nu verdoofde opgerekte neusgat geduwd. En terwijl ik in shock zat te kijken naar die lange slang die steeds korter werd en die ik via mijn neus mijn keel in voelde vallen kreeg ik eindelijk te horen wat daar de bedoeling van was: Het was een cameraatje. Tjongejonge, dat had ik nog niet door, nee. Ik wilde hem met liefde een slag op zíjn neus geven. Niet alleen vanwege het achterhouden van informatie voordat hij tot handelen overging maar ook vanwege het negeren van mijn onlangs veranderde burgelijke staat. Hij is vast homo. Ik hoef hem al niet meer. Kan nooit goed zijn met een kerel die alleen is geïnteresseerd in de binnenkant. Van je neus en keel dan.

Elvis, de dikke rooie theemuts

Dat hutje waar ik nu dus tijdelijk zit, je weet wel, daar in de eenzame, Zweedse, donkere, drassige velden, daar hoort een huiskat bij. Elvis heet het monster en is één vierkante meter groot. En zwaar dus. Momenteel zo’n 8 kilo schat ik. Die twee hotdogs van mij wegen dat niet eens samen. Eng gewoon zo’n groot beest. Het lijkt wel een tijger. Elvis was toen ik hier kwam wonen nog dikker. Zo dik dat hij zijn achterkant niet zelf kon wassen volgens de buuv, die zelf nog maar net zelf hierheen verhuisd was. Zij was het die iedere avond trouw met wasknijper op de neus de boel schoonmaakte. We besloten hem onmiddellijk op dieet te zetten. Want oh wat heb ik een hekel aan mensen die hun huisdieren met de grootste rotzooi overvoeren. Gehaktballen had de stakker te eten gekregen. Nu, twee en een halve maand later is Elvis afgevallen en voelt hij zich zoveel beter dat hij besloten heeft zich op het liefdespad te begeven. En zijn grote liefde: dat ben ik, want de buuv is inmiddels alweer verder verhuisd.
Nou is Elvis natuurlijk wel een kerel en heeft daarom een beetje moeite zijn liefde aan mij op subtiele wijze te verklaren. Hij is er zo één van ‘grijpen die handel voordat ze verdwijnt’. Dat dat zeer doet schijnt niet in zijn dikke rooie harses op te komen. Want een 8 kilo wegende kat die óf in je dijbeen hangt óf onverwacht twee enorme klauwen op de plek van je nieren plant om zich naar boven te graaien is vooral geen pretje.
Zucht. Mijn romantische instelling begint het langzamerhand te begeven.

 

 

 

Een nieuw begin

Tja, met dat weblog.nl gebeurde niets goeds dus was het een kwestie van wegwezen daar. Hoe ik mijn archief daar vandaan ga krijgen is de vraag maar daar ga ik me nu maar niet druk over maken. Dat komt wel een keer. Filosofietje begint hier gewoon opnieuw.

Filo is ook aan een (onvrijwillig) ander begin begonnen. Filo is single. Zo. Dat is eruit. Poeh. Nou willen we natuurlijk ook alle sappige details horen, niet waar? Nou, die zijn er niet. Geen scheve schaatsen die gereden zijn of iets in die stijl. Nee, Viking raakte zijn baan kwijt en begon na te denken over het leven. Ik heb hem geregeld gewaarschuwd zijn workalic livestyle een beetje in te dammen want hij klaagde wel erg veel over stress. En toen was er dus ineens niets meer om over te stressen. En wel heel veel tijd om na te denken. Ik was blij. Was er van overtuigd dat het juist heel goed was en dat hij nu wel gedwongen was een betere baan te vinden met normalere werktijden. Ik heb tenslotte wel heel erg vaak alleen gezeten. En dat zonder te klagen. Maar zo eindigde het sprookje dus niet. Viking begon aan zijn huwelijk met mij te twijfelen. Dat wist ik dus niet tot op de avond dat Viking het eruit gooide. Tot aan die dag was hij vrolijk geweest, niet ongerust over het feit dat hij werkloos was en alles leek normaal. En toen ging het ineens heel snel. Twee dagen later was ik verhuisd naar een tijdelijk onderkomen, een klein koud donker hutje op de hei. Het is bijna onmogelijk de boel warm te stoken en de droger doet het niet. Maar daar laat ik me niet gek door maken want over 12 dagen (en nog geen drie maanden na die bewuste avond) verhuis ik naar mijn net gekochte, gloednieuwe huisje met alles erop en eraan.

Een nieuw begin dus. Filo is er klaar voor. Volgende stap.. misschien wel dating sites en spannende afspraken 🙂

Filo is er weer

even kijken of het werkt..