Van man naar egel

Zo, daar is ze weer. Geheel vernieuwd en vol energie. Filo is er nu eindelijk helemaal klaar voor. Dus hoog tijd voor een serieuze inschrijving bij een dating site. Toen ik het Leenes vertelde ging ze meteen door het lint. Het eerste wat ze gilde was dat ik pertinent niet zomaar de eerste de beste dodo alleen mocht ontmoeten. Zij zou wel een paar tafeltjes verderop gaan zitten. Als ik Leenes goed ken waarschijnlijk met een paar handgranaten in haar tasje…
Nou, ik schreef me dus in. De volgende dag had ik 30 mannen die mijn profiel bekeken hadden.  Dus klikte ik driftig op alle links om te kijken of er wat tussen zat. En o ja… wel drie. Ik stuurde een ‘smiley’ om aan te geven dat ik ze wel wat vond en tot op de dag van vandaag heb ik reet van ze gehoord. Wow… ik lig schijnbaar niet meer in de markt. Tussen die andere 27 zat ene Mats van 53 jaar… en met een lijf waar je letterlijk niet omheen kunt. Ik schat zo’n 175 kilo. Hij begon me allemaal debiele vragen te stellen en ook al reageer ik niet, zo vraagt deze klomp gewoon door. Iedere dag weer. Brrrr. Hoe hij überhaupt op mijn site terecht is gekomen mag Joost weten want hij voldoet op geen enkele wijze aan de criteria die ik gesteld heb. Toch maar es bellen met de klantenservice om te zien of je iemand ook kunt blocken. Tja, en nu? Ik kan me toch onmogelijk op alle dating sites inschrijven want dan raak ik binnen no-time failliet. Het enige voordeel met deze site is dat als je geen succes hebt, je je geld terug krijgt. Maar dat is pas over een half jaar.

Nou, geen vent te vinden dus en ik besloot dan maar op zoek te gaan naar een nieuw harig vriendje (ook via internet). Want hoe meer zielen hoe meer vreugd, is mij altijd geleerd. Nou, hier had ik in ieder geval keus zat. Maar mijn oog viel deze keer niet op een harig geval maar op een gestekelde. Diezelfde avond haalde ik Lola, een tam Afrikaans pygmee egeltje op. Zo’n egeltje moet volgens de wet minimaal twintig kwadraat meter hebben om voldoende beweging te garanderen en Lola was al twee keer verhuisd voordat ze 1 jaar werd en had vertoefd in veel te kleine ruimtes. Nu rent ze iedere avond door mijn hutje van wel 87 kwadraat meter. Ik ben nog steeds iedere keer verbaast over hoe snel zo’n speldenkussen zich verplaatst. Niet normaal meer. Het klinkt alsof ze 1000 pootjes heeft in plaats van vier als ze over mijn eikenhouten vloer dendert. Nu ben ik druk op zoek naar ingevroren meelwormen want ik moet er toch niet aan denken een bakje levenden in mijn koelkast te bewaren. Ik zie het ook al gebeuren dat ik een paar van die gluiperds in haar etensbakje leg en dat die dan ‘ontsnappen’. Shit, ik moet er niet aan denken. Inmiddels nieuwsgierig?

Hier is ze dan, zo groot als mijn hand:
LOLA

Geplet

Met het oog op mijn aanstaande verhuizing en vooral na het telefoontje van Mirjam Leenes met de vraag hoe ver ik was met pakken (pakken? wat bedoel je? Oh… mijn verhuizing volgende week vrijdag. Shit.. nog niet over na gedacht…. oooh shit ik moet gaan pakken!’) leek het me verstandig om alvast vanavond te beginnen met het schoonmaken van mijn tijdelijke verblijf. Ik heb zo nu en dan natuurlijk best de stofzuiger gepakt en het aanrecht afgesopt maar dat ging allemaal met de franse slag. Maar vanavond dacht ik, holé! ik ga ervoor, ik begin met de keuken. Dus haalde ik de kerstgordijnen er af en verving ze voor de gewone. Onder de eettafel ligt zo’n foeilelijk koeienvel dat me vanaf de eerste dag een doorn in het oog is geweest. Het is onmogelijk  om het ding te stofzuigen, ook niet op de laagste zuigstand en dus besloot ik het hele geval onder de tafel weg te trekken en buiten uit te kloppen. Jawel, in het donker. Maar toen ik het ding stukje bij beetje onder de tafel vandaan trok, toen vond ik Mickey. In dodelijk geplette toestand. En uitgedroogd! Hij lijkt wel gemummificeerd.

Mickey

Mickey heeft hier duidelijk langer onder de mat gelegen dan ik hier gewoond heb. Ik heb wel zo’n donkerbruin vermoeden wat er met hem gebeurd is. Elvis, die rooie tientonner heeft hem ongetwijfeld mee naar binnen gesmokkeld op een onbewaakt moment. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk aangezien niemand hier woonde. Mickey kon ontsnappen en heeft zich onder de mat verstopt. Muizen zijn net struisvogels, zie ik jou niet dan zie jij mij ook niet.. Maar helaas voor Mickey is Elvis wel dik als een walrus maar niet achterlijk. Ik zie voor mijn geestesoog hoe die freaking kutkat een hoopje onder de mat ziet bewegen en daar vervolgens zijn enorme achterste op zet. Resultaat: Zie hierboven. Ik hoop dat Mickey een snelle dood is gestorven.

Ondertussen vraag ik me af of ik hier een slaatje uit kan slaan. Gekken genoeg op de wereld. Als ik nou een advertentie op de Zweedse Marktplaats zet, wat zou ik hier dan voor kunnen vragen?
Zou inlijsten de prijs opschroeven?

En terwijl ik hier op mijn krukje voor de computer zit te dromen over grote geldbedragen springt Elvis op mijn rug en klauwt zich met 20 nagels naar boven, naar mijn schouders waar hij zich als een boa omheen wikkelt. Gelukkig heb ik een dikke jas aan omdat het hier zo ongelofelijk koud is dus voel ik die nagels alleen schrapen. Ik vraag me af.. Als ik nou op Elvis ga zitten, zou hij dan net zo plat worden als Mickey?

TjingTjing?

 

 

 

 

 

Elvis, de dikke rooie theemuts

Dat hutje waar ik nu dus tijdelijk zit, je weet wel, daar in de eenzame, Zweedse, donkere, drassige velden, daar hoort een huiskat bij. Elvis heet het monster en is één vierkante meter groot. En zwaar dus. Momenteel zo’n 8 kilo schat ik. Die twee hotdogs van mij wegen dat niet eens samen. Eng gewoon zo’n groot beest. Het lijkt wel een tijger. Elvis was toen ik hier kwam wonen nog dikker. Zo dik dat hij zijn achterkant niet zelf kon wassen volgens de buuv, die zelf nog maar net zelf hierheen verhuisd was. Zij was het die iedere avond trouw met wasknijper op de neus de boel schoonmaakte. We besloten hem onmiddellijk op dieet te zetten. Want oh wat heb ik een hekel aan mensen die hun huisdieren met de grootste rotzooi overvoeren. Gehaktballen had de stakker te eten gekregen. Nu, twee en een halve maand later is Elvis afgevallen en voelt hij zich zoveel beter dat hij besloten heeft zich op het liefdespad te begeven. En zijn grote liefde: dat ben ik, want de buuv is inmiddels alweer verder verhuisd.
Nou is Elvis natuurlijk wel een kerel en heeft daarom een beetje moeite zijn liefde aan mij op subtiele wijze te verklaren. Hij is er zo één van ‘grijpen die handel voordat ze verdwijnt’. Dat dat zeer doet schijnt niet in zijn dikke rooie harses op te komen. Want een 8 kilo wegende kat die óf in je dijbeen hangt óf onverwacht twee enorme klauwen op de plek van je nieren plant om zich naar boven te graaien is vooral geen pretje.
Zucht. Mijn romantische instelling begint het langzamerhand te begeven.